De edele kunst van No-dō

Dō – weg. Het is het laatste karakter in Japanse woorden als aikido of judo. Het wijst erop dat iets niet draait om een stel technieken of maniertjes, maar om een beoefening, van en voor het leven. Door de jaren heen heb ik me aan verschillende van die Wegen gewijd: Aikidō (sinds 1992), Jodō (sinds 2001), Geweldloze Communicatie-dō en shodō  (sinds 2014). Het commitment is er een van voortdurend ontdekken, van het creëren en loslaten van gewoontes. Nadat ik twintig jaar lang meerdere keren per week op de aikidō-mat stond, zijn er nu soms weken waarin ik voor andere dingen kies. Over het algemeen is het makkelijker om me te verbinden met een oefenpartner, dan met mijzelf als ik me met verwijten en oordelen te lijf ga! Herkenbaar? De beoefening van een Weg leidt onherroepelijk naar binnen, geloof ik.

En nu gloort een nieuwe Weg aan de horizon: ik heb besloten dit jaar een zwarte band te gaan halen in No-dō: de edele kunst van ‘nee’ kunnen zeggen én ontvangen. Wat het me, behalve die zwarte band, oplevert: zeeën van tijd en oceanen vol inspiratie te hebben om oprecht aanwezig te zijn bij de wereld om me heen.

Het is de kunst van ‘ja’ zeggen tegen behoeften die spelen. Het is de kunst van omgaan met het ongemak dat ontstaat als we niet weten hoe we zorg kunnen dragen voor ieders behoefte. En het is de kunst om echt te betreuren dat het niet altijd lukt om mijn intentie te leven – zonder dat ik mijn toevlucht hoef te nemen tot de bescherming van het denken en de taal die zeggen: “Het is niet alleen jouw verantwoordelijkheid”, “Het kán nu eenmaal ook niet altijd” of “die-en-die is weinig meegaand”.

In een ‘nee’ tegen een verzoek of strategie zit steeds een ‘ja’ op een bepaalde behoefte verscholen. Door mij te bekwamen in No-dō, zeg ik ‘ja’ tegen bijdragen, spelen, leren en inspiratie – via trainingen, het ontmantelen van gedoe tussen mensen, en het spelen met kinderen. Ik zie je graag bij een van de activiteiten, die je vindt in mijn agenda!