Gebrabbel

Toen de Australische Priscilla Dunstan moeder werd, ontdekte zij een nieuwe toepassing voor haar ‘fotografische geheugen’ voor geluid. Ze herkende in de geluiden van haar zoontje patronen. Die wezen erop dat een baby in de eerste 3 maanden verschillende geluiden produceert om aan te geven dat het honger heeft, moe is, een boertje of een wind moet laten of ander ongemak ervaart.

Babies kennen dus een natuurlijke manier om basale behoeften te communiceren. Als een baby bijvoorbeeld honger heeft, begint hij zuigbewegingen te maken. Wanneer het kind aan die beweging geluid toevoegt, ontstaat een uniek geluid, nog voordat het kind gaat huilen. Hoe eerder de ouders het geluid van hun kind leren herkennen, des te eerder kunnen zij op de behoefte reageren. En ongemak voor het kind en henzelf misschien beperken.

Ook volwassenen produceren geluiden. Som noemen we die geluiden woorden. Soms zijn het verhalen. Het valt soms niet mee om uit die woorden en verhalen op te maken wat er bij iemand leeft. Welke vervulde of onvervulde behoeften worden er precies gecommuniceerd, en wat kan ik eventueel bijdragen om het leven te verrijken? Heeft u bij het lezen van de blog ‘recessiewear’ bijvoorbeeld duidelijk voor ogen wat mijn vervulde en onvervulde behoeften zijn?

Niet dat er iets mis is met woorden en verhalen. Ik verslind ze over het algemeen. Tegelijkertijd zie ik hoeveel energie we steken in het vertellen van verhalen en hoe weinig duidelijk we soms zijn in wat we het liefste zouden willen. Ik vind het daarom een uitdaging om door de verhalen heen in contact te komen met wat iemand werkelijk beweegt, welke gevoelens en behoeften er leven. Geweldloze Communicatie helpt mij daarbij. Een beetje zoals Dunstan Baby Language ouders helpt zich te verbinden met de behoeften van hun jonge babies, achter het gebrabbel.