Woorden en wereldbeelden

De tekst op het t-shirt dat mijn vrouw vanochtend aantrok, sloot naadloos aan bij een kort gesprek dat ik gisteren voerde met een dierbare collega-trainer. Als ik het t-shirt mocht geloven (en ach, wie gelooft niet wat er op een t-shirt staat), was het een uitspraak van Laozi (of Lao tse of Lao-Tzu):

“What the caterpillar calls the end, the rest of the world calls a butterfly.” [Wat de rups het einde noemt, noemt de rest van de wereld een vlinder]

“Woorden en wereldbeelden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden,” overpeinsde ik bij mijn derde hapje pap. Met de collega-trainer had ik het over ‘onmogelijk te verschuiven afspraken’, over ‘geen keuze hebben’, over ‘wel akkoord moeten gaan’. Het zijn niet mijn woorden, ze beschrijven niet een werkelijkheid waar ik in geloof en waar ik mij gelukkig bij voel. Ik geloof in een werkelijkheid die bestaat uit relaties, waarin mijn keuzes een deel zijn van het samenspel dat zich afspeelt. Sommige keuzes liggen meer voor de hand dan andere, en soms ervaar ik nauwelijks keuzevrijheid. Maar ik wil verantwoordelijkheid nemen voor wat ik doe en eerlijk zijn over de keuzes die ik maak, hoe eng dat vaak ook is. 

[Noot: op 6 november vindt in Wageningen een bijeenkomst plaats rond boeddhisme en geweldloze communicatie. Han de Wit geeft aan het begin van de dag een lezing die in het teken zal staan van de gespannen verhouding tussen taal en de werkelijkheid.]