Vrede in mezelf

Toen ik mijn vrouw de afgelopen week terloops vertelde dat ik met een groep trainers aan de slag ging rond het thema ‘vrede bewaren in jezelf’ schoot ze in de lach. Ze pakte het boekje Vrede kun je leren van David Van Reybrouck en Thomas d’Ansembourg erbij en zei: “Hier, heb je dit dan ook nodig?’ Ik lachte mee, want ik begreep waar haar lach vandaan kwam. Het was tot dan toe een week vol gedoe en gedonder, waarbij ik geregeld via What’sApp of telefoon even contact zocht en een luisterend oor. Soms lukt het me vrede te bewaren in mezelf, soms zoek ik anderen op als ik de ruimte in mezelf niet kan vinden. Vooral als ik mijn agenda voller heb gepland dan mijn zelfherstellend vermogen kan bijbenen.

Drukte als innerlijk geweld

Momenten van stilte en rust creëren om te onderzoeken hoe het met mijn innerlijke vrede gesteld is – als ik ze niet net zo ruimhartig plan als de rest van mijn afspraken, schieten ze er wel eens bij in. Het doet me denken aan een passage uit een boek van monnik, dichter, mysticus en activist Thomas Merton. Towe Widstrand deelde de tekst aan het eind van een assessment voor trainers Geweldloze Communicatie en ik draag hem sindsdien bewust of onbewust in me mee:

“There is a pervasive form of contemporary violence to which the idealist most easily succumbs: activism and overwork. The rush and pressure of modern life are a form, perhaps the most common form, of its innate violence. To allow oneself to be carried away by a multitude of conflicting concerns, to surrender to too many demands, to commit oneself to too many projects, to want to help everyone in everything, is to succumb to violence. The frenzy of our activism neutralizes our work for peace. It destroys our own inner capacity for peace. It destroys the fruitfulness of our own work, because it kills the root of inner wisdom which makes work fruitful.” (uit: Conjectures of a guilty bystander)