Van harte glimlachen

Je weet vast dat bisho Japans is voor ‘glimlach’. Ik koos die naam in 2006 niet voor niets. Een glimlach hebben we allemaal in huis, en ik geloof dat ieder van ons bij zichzelf het verschil kan voelen tussen een glimlach van de mond en een glimlach van het hart. Als je daar moeite mee hebt, kan ik je aanraden om door de knieën te gaan. En als je daar bent – speel met de kinderen in je buurt en observeer wat er gebeurt.  Natuurlijk ben je welkom bij een training in Geweldloze Communicatie of Aikido: beide zijn wegen die ook in die richting gaan. Maar misschien leiden de woorden, de rituelen, de culturele context je wat teveel af. Spelen met kinderen gaat voor mij naar het hart van de zaak.

Original Play

In Warschau was ik gistermiddag te gast bij een dagverblijf voor kinderen met een verstandelijke beperking. Samen met míjn begeleider Jolanta Graczykowska, die vanaf de rand van de mat observeerde hoe ik met deze kinderen speelde. Na afloop stond ik sprakeloos en met een vol hart een tijd lang bij te komen. Later diezelfde middag vroeg ik haar naar háár eerste speelervaringen met kinderen als deze, 20 jaar geleden. Ze dacht even na.

“Door heel goed te kijken naar Fred (Donaldson, CZ) terwijl hij met ze speelde. Maar het lastige was dat hij eigenlijk niet heel veel deed! Toen besloot ik te oefenen met glimlachen in het eerste contact. Dat was moeilijk voor me, van binnen. Maar ik merkte dat het me hielp verbinding te maken en te spelen.”

In het spel met deze kinderen deze middag werd ik keer op keer door ieder van hen uitgenodigd om een beroep te doen op iets dat voorbij mijn woorden of kennis of vaardigheden verscholen lag: mijn vermogen om mijn hart te openen en te glimlachen. Het werd me diep in mijn lijf duidelijk dat dit geen abstracte woorden zijn, maar concrete daden.