Luistering

Kwaad dat ‘ie was, mijn jongste zoon van zes. Zat van al dat gecommandeer door mij en zijn moeder. Ik had een heldere bui en genoeg rust in mijn lijf om er even bij te gaan zitten.

“Hallo, zeg!” verzuchtte hij, “kan ik misschien ook even een luistering krijgen!?” Ik wist meteen waar hij op doelde. “Is een luistering voor jou dat je zeker weet dat we ook begrijpen wat je bedoelt?” gokte ik. Dat klopte.

Luistering. De rest van de dag proefde ik dat woord, kauwde ik erop. Ik zocht naar de wortels van het werkwoord ‘luisteren’ en vond ‘aandachtig horen’. Ik stuitte weer op ‘luister’, dat dezelfde klank, maar een andere oorsprong en betekenis heeft: ‘schittering, glans’. De ontdekkingstocht voerde me langs ‘fluisteren’, ‘beluisteren’ tot aan ‘ontluisterd’.

Toen de afwas riep (of de stofzuiger, daar wil ik van af wezen) raapte ik mijn verzameling gevonden woorden en betekenissen weer bij elkaar als schatten. Schatten om uit te stallen bij een volgende training waarin het gesprek gaat over empathie, over gehoord worden.