Hardnekkig

Onze taal en onze lichamen zijn soms net een schatkist aan wijsheid die zich af en toe laat openen.

Op de massagetafel bij Angela van Kessel voelde ik de spanning in mijn schouders. En direct daarna schoten beelden door mijn hoofd die de spanning leken te duiden: Hoezeer ik de neiging heb om de last van deze wereld op mijn schouders te nemen. En dan ook echt met me mee te torsen, in plaats van me gedragen te weten door de grond onder mijn voeten. “Een hardnekkige gewoonte,” grinnikte ik tegen Angela, “…nogal letterlijk.”

Onze taal zit vol wijze woorden die heel precies kunnen uitdrukken waar de schoen knelt of hoe de vork in de steel zit. Bij een knoop in de maag helpt een openhartig gesprek, en trouwens ook als je iets op je lever hebt. Als ik ergens mijn buik van vol heb, zoek ik een plek om mijn gal te spuwen. Dan maak ik van mijn hart geen moordkuil.

Enzovoort.

Taal als voertuig van volkswijsheid kan me helpen om werkelijk te verbinden met mezelf. Dan komen de woorden met een zucht van verlichting. Of met een vrolijke verwondering, alsof ik een onverwachte schat onder het deksel aantref!